De laatste Transsiberische etappe: Ulan Bator - Peking

We zijn terug een beetje op krachten gekomen wanneer we aan de laatste etappe beginnen. Onze twee coupe-genoten (een Zweeds jong koppeltje) vallen wat tegen, maar dat ligt misschien aan het feit dat het voor hen de vijfde opeenvolgende dag is dat zij op deze trein zitten. Het uitzicht daarentegen is prachtig: eindeloze vlakten Gobi woestijn met kamelen en antilopen. Mongolie is en blijft onweerstaanaar mooi.

Aan de Mongoolse grensovergang proberen Mongoolse kindertjes blinkende stenen te verkopen tegen belachelijk hoge prijzen. Terug op de trein daagt Bert hen wat uit om ze in zijn (ook naar Mongoolse normen) grote mond te gooien. Na een aarzelende start halen ze hun grootste exemparen boven, wat resulteert in een raam vol sterretjes (EN een gratis steen voor ons).

De sporen in Rusland en Mongolie zijn net iets smaller als die in de rest van de wereld, dus moeten na de grensovergang in China de onderstellen vervangen worden. Zo snel als de paspoortcontrole ging, zo traag gaat de "Boogie-wissel". Aangezien we niet uit de trein mogen, worden we samen met het treinstel omhoog gehoffen.

Dat we in China zijn merken we aan de constante bewoning, een beetje zoals in Belgie. Het desolate Mongolie ligt nu echt achter ons.